FOTIS BAZAKAS fbazakas@yahoo.gr

Είναι φυσικό όλοι Έλληνες να νιώθουμε οργισμένοι για την συμπεριφορά ενός λαού, όπως εκφράζεται εν πολλοίς διά του περιοδικού Focus.
Μες την οργή του ο καθείς μας θα εδύνατο να θυμηθεί τα «κατορθώματα» των Γερμανών κατακτητών στη χώρα μας. Ας αφιερώσουμε στους εκδότες του περιοδικού τα έργα και τις ημέρες των πατέρων τους.Οι Γερμανοί κατακτητές με την είσοδο στη χώρα μας επιδίωξαν την εξόντωση του Ελληνικού λαού με τη γενοκτονία, χρησιμοποιώντας την πείνα και τη βία, τα όπλα και το θάνατο. Ενεργούσαν επιστρατεύσεις για εργασία που δεν πλήρωναν, αρπαγές, καταστροφές, κατασχέσεις ζώων-μέσων μεταφοράς και κλοπές άλλων αγαθών, που χαρακτηρίζονταν λεία πολέμου. Για να καμουφλάρουν την καταλήστευση του πλούτου της χώρας, οι Γερμανοί έθεσαν σε κυκλοφορία το “μάρκο κατοχής”, νόμισμα χωρίς κανένα αντίκρισμα που τυπωνόταν σε απεριόριστο αριθμό. Με τον ίδιο τρόπο οι Ιταλοί κυκλοφόρησαν τη “μεσογειακή δραχμή”. Τα δύο αυτά νομίσματα αποσύρθηκαν τον Αύγουστο του 1941, αφού ανταλλάχτηκαν με ελληνικές δραχμές, που από τότε κυκλοφορούσαν ως πληθωρικό χαρτονόμισμα.Εκτός από τη ληστεία αυτή, οι κατακτητές υποχρέωσαν την κατοχική κυβέρνηση να πληρώσει δαπάνες κατοχής, εισπράττοντας το τεράστιο ποσό των 10 δισεκατομμυρίων δραχμών για τα κατοχικά στρατεύματα, όπως και άλλες “πιστώσεις”, τις οποίες βέβαια ποτέ δεν επέστρεψαν(1) . Πρόσθετα μέτρα, όπως ο έλεγχος και η καταλήστευση των βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων καθώς και η απαγόρευση των μεταφορών από τη μία Ζώνη Κατοχής στην άλλη, αποδιοργάνωσαν εντελώς την Ελληνική οικονομία, με αποτέλεσμα ο Ελληνικός λαός να αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης. Οι δρόμοι των Αθηνών και του Πειραιά καλύπτονταν καθημερινά από άταφα πτώματα, κυρίως κατά τον αποκαλούμενο “μαύρο χειμώνα” του 1941-42. Συνολικά, πέθαναν από την πείνα πάνω από 360.000 έλληνες, ενώ αργότερα, το 1943-44, οι θάνατοι περιορίστηκαν, μετά την επέμβαση του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Την πείνα και την εξαθλίωση του λαού συνόδευε η συστηματική προσπάθεια των κατακτητών να τον εξουθενώσουν πνευματικά με τη χρήση του ραδιοφώνου και άλλων μέσων προπαγάνδας.Εκτός από τα παραπάνω, οι αρχές κατοχής συνέλαβαν και κράτησαν σε στρατόπεδα της χώρας, ή έστειλαν ως ομήρους στη Γερμανία χιλιάδες Έλληνες. Δεκάδες χιλιάδες εκτελέστηκαν ομαδικά με αποφάσεις των στρατοδικείων του κατακτητή, σε χωριά και σε πόλεις. Ισοπέδωσαν μέχρι 2.500 χωριά, πυρπολώντας 400.000 σπίτια. Ο Δ. Γληνός γράφει για το Ελληνικό Έθνος “που γνώρισε την πιο σκληρή, την πιο απάνθρωπη, την πιο αιμοβόρα, την πιο αποπνικτική σκλαβιά στα τρεις χιλιάδες χρόνια της τρικυμισμένης ιστορίας του”. Στην έκθεση που υπέβαλε η Ελληνική Κυβέρνηση στις 6 Μαΐου 1946 στη Γραμματεία της Διάσκεψης Ειρήνης στο Παρίσι, για τις καταστροφές που υπέστη η Ελλάδα σε μέσα και ψυχές, αναφέρονται και τα εξής:“Καταστροφές: Στο οδικό δίκτυο 62%, στα τεχνικά έργα 90%, στα αυτοκίνητα 73%, στους σιδηροδρόμους 83%, στα πλοία 73%, στο τηλεγραφικό δίκτυο 100%, στις επικοινωνίες 74%, στους λιμένες 67%, στην Πολιτική Αεροπορία 100%. Καταστράφηκαν 401.306 οικοδομές, ήτοι το 23% του οικοδομικού συνόλου της χώρας. Κάηκαν 1.644 χωριά.Θάνατοι: 935.000 ψυχές, ήτοι το 13% του πληθυσμού, 8.000 άνδρες φονεύθηκαν από την Γερμανική πολεμική δραστηριότητα, ενώ ο αριθμός των εκτοπισθέντων βιαίως στη Γερμανία και σε άλλα εδάφη ίσως ποτέ δεν θα γίνει γνωστός”.Tα ίδια τα μυστικά αρχεία της Βέρμαχτ στην Ελλάδα, όπως αποκαλύπτει στο βιβλίο του ο Πολυχρόνης Ενεπεκίδης(2), αναφέρονται σε 20.650 φονευθέντες, 25.728 αιχμαλώτους και 4.795 “εξιλαστήριες εκτελέσεις”, όπως τις ονόμασαν στο “λογιστικό απολογισμό” τους οι Γερμανοί.Βαθιά τα σημάδια, πληγές που ποτέ δεν έκλεισαν, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και κατά της χώρας μας που δεν δέχονται κανένα συγχωροχάρτι και δεν ξεπληρώνονται με καμιά πολεμική αποζημίωση.Οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Θεσπρωτίας, που είχαν εξαιρεθεί από την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας το 1924 με την προτροπή της Αλβανίας επειδή τους θεωρούσε Αλβανούς, χρησιμοποιήθηκαν στην κατοχή από την Ιταλία για την προώθηση των σχεδίων τους, την προσάρτηση της Θεσπρωτίας στην Αλβανία. Τα σχέδια προέβλεπαν την μείωση του Ελληνικού πληθυσμού είτε με φόνους και εκτελέσεις, είτε με την τρομοκρατία, ώστε να αναγκάζεται να μεταναστεύει, και τέθηκαν σε εφαρμογή αμέσως με την είσοδο των Ιταλών στην Ήπειρο. Στις Φιλιάτες υψώθηκε η Αλβανική σημαία και με επικεφαλής τους αιμοσταγείς Νουρή και Μαζάρ Ντίνο από την Παραμυθιά και Γιασίν Σαντίκ από το Μαργαρίτι, οι Αλβανοτσάμηδες στη Θεσπρωτία παρέδωσαν στη φωτιά και τη λεηλασία 2.050 σπίτια, ενώ οι εκτελεσθέντες στο νομό ανέρχονται σε 880. Πιστοί σύμμαχοι των Ιταλών πρωτοστάτησαν σε λεηλασίες, κακοποιήσεις αθώων, βιασμούς, ληστείες, εμπρησμούς. Μετά την ανακωχή της Ιταλίας το Σεπτέμβριο του 1943 οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες συνέχισαν τα εγκλήματα στο πλευρό των Γερμανών, και στις 29 Σεπτεμβρίου 1943, με κατάλογο που συντάχθηκε από τους Αλβανοτσάμηδες, 49 πρόκριτοι της Παραμυθιάς οδηγούνται στον τόπο της εκτέλεσης από τους Γερμανούς.Ο μαρτυρικός λαός της Θεσπρωτίας αντέδρασε δυναμικά σ΄ όλες τις μεθοδεύσεις του κατακτητή και των Αλβανοτσάμηδων. Σκληροτράχηλοι αγωνιστές όπως ο Νίκου, ο Γεωργίου, ο Μπαλούμης, ο Τσίτσος και άλλοι, έγιναν οι μπροστάρηδες στον αγώνα. Από την Πάργα μέχρι τα Γιάννενα και από τον Καλαμά μέχρι την Πρέβεζα έστησαν γρήγορα τα λημέρια τους και έγιναν οι προστάτες των αδικουμένων και ο τρόμος και ο φόβος κάθε προδότη, δολοφόνου ή εκβιαστή. Θρυλικές έμειναν οι μάχες των Ομάδων του Νίκου και του Μπαλούμη στα υψώματα Σπαθαράτι Μαργαριτίου με Ιταλούς και Αλβανοτσάμηδες, στις οποίες οι τελευταίοι κατατροπώθηκαν και είχαν πολλούς νεκρούς. Ακολούθησαν στις 24 Μαρτίου 1943 η μάχη στο Μαντζάρι, στις 21 Μαΐου 1943 οι μάχες Σκάλας Παραμυθιάς και Σταυρού Σουλίου, τον Αύγουστο 1943 οι μάχες του Φαναρίου, στις 30 Ιουνίου 1944 η μάχη των Αγίων Θεοδώρων και πολλές άλλες νικηφόρες αναμετρήσεις, που αναπτέρωναν το ηθικό των κατοίκων της περιοχής. Τέλος στις 17 και 18 Αυγούστου 1944 οι Γερμανοί και οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες ηττήθηκαν κατά κράτος στη μάχη της Μενίνας και στις 21 Σεπτεμβρίου οι Γερμανοί υποχώρησαν, αφού ηττήθηκαν στη μάχη της Μενίνας στις 18 Αυγούστου. Οι Αλβανοτσάμηδες για να αποφύγουν τη Νέμεση της δικαιοσύνης κατέφυγαν στη γειτονική Αλβανία.